درحال حاضر بخش قابل توجهی از دلمشغولیهای مدیران اغلب جوامع انسانی را مدیریت مجموعههای شهری و ارائة خدمات به ساکنان این مناطق تشکیل میدهد.به همین دلیل، توجه بسیاری از دانشمندان و صاحبنظران به مفهوم کیفیت زندگی معطوف شد تا از این طریق تلاشهایی در راستای ارتقای شرایط زندگی و بهبودبخشیدن به بُعد کیفی زندگی بشر انجام گیرد.امروزه، در برنامهریزی شهری از جمله عوامل مؤثر، که باید در جهت اجرای عدالت اجتماعی و همراه عدالت فضایی رعایت کرد، توزیع مناسب خدمات شهری و استفادة صحیح از فضاهاست. مفهوم کیفیت زندگی در سالهای اخیر با گسترش شهر و جمعیت شهری و بهتبع آن افزایش مشکلات متعدد در شهرها بسیار موردتوجه بوده است. در تحقیق حاضر تلاش شده تا کیفیت زندگی شهری با نگاهی به عدالت اجتماعی و مفهوم شهروندی بررسی شود. این تحقیق بهصورت تطبیقی بین دو منطقة 2 و 16 شهر تهران انجام پذیرفته است. نوع تحقیق کاربردی-توسعهای و روش بررسی آن توصیفی-تحلیلی است و شیوۀ گردآوری، اطلاعات و دادههای کتابخانهای و میدانی است. همچنین، با استفاده از روش پیمایشی از طریق پرسشنامه(براساس طیف لیکرت) به گردآوری اطلاعات دربارة کیفیت زندگی از دیدگاه و منظر مردم اقدام شده است. در این پژوهش تعیین حجم نمونه براساس فرمول کوکران بهدست آمد.نتایج پژوهش، نمایانگر توزیع نامتعادل فرصتها و امکانات شهری در این دو منطقه است. ازاینرو، در کنار شمال و جنوب جغرافیایی باعث ایجاد شمال و جنوب اجتماعی نیز شده است.